De sabbat deel II: Wat is de oorspronkelijke sabbatdag?

Henk de Cock

28 februari 2016

Bijbelstudies

Lees hier het eerste deel over de sabbat

De sabbat is door God ingesteld om ons tot zegen te zijn: “En God zegende de zevende dag en heiligde die, omdat Hij daarop gerust heeft van al het werk, dat God scheppende tot stand had gebracht” (Gen. 2:3). Zelfs in de tien geboden wordt er op gewezen dat God de sabbat zegende, omdat Hij Zijn werken in zes dagen voltooid had, met op de zesde dag de schepping van de mens waarmee Hij gemeenschap verlangde te hebben (Exodus 20:11).

Rusten in Gods tegenwoordigheid

Maar Adam en Eva hebben niet op de zevende, maar op de eerste dag van hun bestaan de sabbatsrust gevierd, nog vóór zij enig werk verricht hadden! Dus God werkt en daarna rust Hij. Maar de mens behoort eerst te rusten in Gods tegenwoordigheid, voordat hij met zijn werk gaat beginnen. Daarom is zondag een beter beeld van de sabbat dan de laatste dag van de week.

De sabbatsrust was mogelijk omdat alles wat Adam en Eva nodig hadden al voor ze klaar stond. De hof van Eden, met zijn zaaddragende gewassen en zaaddragende vruchten, werd ze kant-en-klaar door God aangeboden. Zij moesten alleen beheren en verzorgen wat de Heer al voor ze geschapen had: “En de Here God nam de mens en plaatste hem in de hof van Eden om die te bewerken en te bewaren” (Gen 2:15).

De sabbat werd ingesteld als absolute prioriteit, zowel voor de Schepper als voor de mens, om bij elkaar te vertoeven. Mensen zijn niet in de eerste plaats geschapen voor het beheren van de stoffelijke dingen, maar om gemeenschap met God te hebben. Want Hij is de bron van het leven, de kracht en de wijsheid die we nodig hebben om ons werk goed te kunnen doen. God heeft geen behagen in ons omdat we keihard werken, maar omdat we Hem liefhebben boven alle dingen. God en mensen samen! Dát is Zijn eeuwige doel en voornemen in de gehele schepping.

Daarom werd de sabbat niet ingesteld op de zevende dag, maar op de eerste dag van het bestaan van de Adam! Het is dan ook niet de bedoeling dat we zes dagen hard werken en dan, op de laatste dag van de week, de Heer gaan zoeken om Hem te vragen of Hij het werk – dat we al gedaan hebben in eigen kracht – wil zegenen. Als we eerst ons werk doen en dan de sabbat vieren, zijn we verkeerd begonnen! We moeten eerst zorgen voor een goede relatie met God en rust vinden in Zijn nabijheid, alvorens we iets gaan ondernemen. En als we eerst een dag vertoeven in Gods tegenwoordigheid, zullen we daarna overvloedig kracht ontvangen om zes dagen te werken, zonder burn-out.

Na de opstanding van Jezus, hielden de eerste christenen hun samenkomsten en vierden het heilig avondmaal op de eerste dag van de week (Hand. 20:7). Ook hun giften voor het werk des Heren werden opzij gelegd op de eerste dag van de week; niet op de sabbat (1 Cor. 16:2). En Johannes, toen de Geest hem de profetieën over de eindtijd te kennen gaf, kwam in geestvervoering op de ‘dag des Heren’ en niet op de sabbatdag (Openb.1:10). De dag des Heren werd door de gelovigen op zondag gevierd, omdat Jezus op die dag was opgestaan uit de doden. Ze hadden geleerd om eerst te rusten en te vertrouwen in het volbrachte werk van Jezus, alvorens ze de werken gingen doen die de Heer voor hen bereid had (Efez. 2:10).

Feest der Joden

Jezus zei: [highlight background=”#eaffc9″]“De sabbat is gemaakt om de mens, en niet de mens om de sabbat. Alzo is de Zoon des mensen heer ook over de sabbat” [/highlight](Marc. 2:27-28). Dat zou een bedrieglijke uitspraak zijn geweest, zou het bij de sabbat gaan om het heiligen van een speciale dag. Ten tijde van Jezus was de sabbat het ‘feest der Joden’ geworden in plaats van de dag van de Zoon des mensen. Daarom beantwoordde hij niet meer aan het oorspronkelijke doel, waarbij God de Heer van het feest is en wij de genodigden: [highlight background=”#eaffc9″]“Spreek tot de Israëlieten en zeg tot hen: De feesttijden des Heren, die gij zult uitroepen als heilige samenkomsten, zijn mijn feesttijden” [/highlight](Lev. 23:1). Wat oorspronkelijk bedoeld was om, in de eerste plaats, het aangezicht van de Heer te zoeken, in vertrouwen op Zijn voorzieningen, heeft zich ontaard in een godsdienstig ritueel, zonder morele en geestelijke inhoud. Iedereen kan formeel de sabbat houden als hij dat wil; daar hoef je niet eens een christen voor te zijn. Paradoxaal hielden de grootste vijanden van Jezus en van het evangelie de sabbatdag. Dit feit alleen zou al voldoende moeten zijn om alle huidige discussies over dit onderwerp te vermijden.

Het heiligen van een speciale dag, in plaats van tot zegen te worden, veroorzaakt oneindig veel moeilijkheden, waardoor het geestelijk leven eerder nog gecompliceerder wordt dan gezegend. Niet alleen vanwege het veroordelen van onschuldigen (Mat. 12:1-8), maar ook vanwege het feit dat het onmogelijk is om te weten wat de oorspronkelijke sabbatdag van de scheppingsweek is geweest.

Het debat over het houden van de sabbatdag is eigenlijk een enorme fraude, gezien niemand de sabbat houdt die door God werd ingesteld aan het eind van de scheppingsweek (Gen. 2:3). Zelfs de meest orthodoxe Joden niet!
Want sinds de schepping is de kalender al verschillende keren veranderd, met het gevolg dat onze zaterdag op een andere dag van de week valt dan die tijdens de scheppingsweek. Zelfs de farizeeën, ondanks het venijn waarmee ze Jezus aanvielen over het schenden van de sabbat, hielden de verkeerde dag. Want 45 jaar vóór Christus, had keizer Gaius Julius Caesar de kalender veranderd, omdat de vorige foutief bleek te zijn wat betreft de berekening van het jaar. Jezus en Zijn tijdgenoten hielden dus niet de originele sabbat van de scheppingsweek, maar die van de juliaanse kalender. Dus, vreemd genoeg, een sabbatdag van heidense oorsprong.

De kalender van Julius Caesar heeft de fouten echter niet helemaal gecorrigeerd. Daarom begon ieder jaar iets later dan zou moeten, en in 1582 was het verschil al tien dagen. In het noordelijk halfrond begon daarom de lente, in plaats van op 21 maart, op de elfde van die maand. Om dat verschil te corrigeren, heeft paus Gregorius XIII besloten om dat jaar met tien dagen te verkorten, en de dag na 4 oktober 1582 – die wonderlijk genoeg op een zaterdag viel – werd woensdag 15 oktober genoemd. Zo werd door Gregorius de Grote het huidige jaar van 365 en een ¼ dag ingevoerd, met iedere vier jaar een extra dag om het verschil op te heffen (29 februari). Dat betekent dat Jezus niet de sabbat van de scheppingsweek hield, noch de sabbatdag die gehouden werd door het Joodse volk ten tijde van de Mozaïsche wetgeving. Noch houden wij vandaag de dag waarop Jezus en Zijn discipelen de sabbat vierden. Dus zelfs de meest overtuigde sabbattist houdt vandaag de verkeerde dag. Zelfs niet de sabbat waarover de farizeeën twistten met Jezus. Het is daarom een enorme blunder om vol te houden dat het Gods wil is dat we de sabbat vieren op een speciale dag, door Hem vastgesteld. De argumenten van de sabbattisten berusten niet alleen op foutieve Bijbelinterpretatie, maar bovendien gaat het om een wetenschappelijke misser. En niet zo’n kleintje ook!

Deze bijbelstudie is het tweede deel van een reeks. De overige delen zullen de komende weken verschijnen.