Camilla en Felipe (deel I/II)

We hebben heel wat kunnen opsteken over ‘gemeenteleer’ en de ‘weg van verlossing’. Maar vandaag wil ik het over iets anders hebben: over het huwelijk en de positie van de vrouw. Want sinds mijn jeugdjaren was trouwen al niet meer zo in de mode, vooral niet onder de meisjes.

Ik was 21 jaar oud toen ik trouwde en Felipe, mijn man, had dezelfde leeftijd. Hij werkt als ontwerper van computerprogramma’s en is erg handig met de dingen die hij doet. We besloten om te trouwen, want we zijn dol op elkaar. We merkten al gauw dat we dezelfde manier van denken hebben. Vandaar ook dat we samen besloten om ons rein te bewaren en ons niet te laten verleiden door seks vóór het huwelijk. En we willen ook niet door de knieën gaan voor geldzucht, waar heel wat huwelijken aan kapot gaan tegenwoordig.

We besloten om te trouwen en stelden de datum vast. Maar tijdens de periode dat we verloofd waren, moest ik steeds weer opnieuw mijn beslissing overdenken. Voor mij, als jonge vrouw, was het besluit om te trouwen het moeilijkste dat ik tot nu toe in mijn leven genomen heb. Het was moeilijk, want in de wereld wordt het huwelijk beschouwd als iets dat beslist niet gemakkelijk is. Men twijfelt eraan dat trouwen kan meewerken aan het geluk van vrouwen en ze weten nooit zeker dat de liefde voor haar stand zal houden. Vandaag is men van mening dat trouwen ouderwets is, iets voor mensen die al van alles beleefd hebben en voor de rest van hun dagen genoegen nemen met een saai leventje. Dan wordt de vrouw een dienstbode van haar man; ze moet de vuile was doen en is verplicht haar geld te besteden aan huishoudelijke onkosten.

Op de universiteit word ik omringd door moderne meisjes die overtuigd zijn dat vrouwen financieel onafhankelijk moeten zijn. Ze vinden dat ze aan niemand onderdanig behoren te zijn. Het huwelijk is failliet en seksuele vrijheid is de beste manier voor het bereiken van gelijke rechten voor mannen en vrouwen. Als je over het algemeen de relaties onder de loep neemt, is het vrij normaal dat jonge mensen samenwonen, voor een periode van vijf tot tien jaar. Ik heb schoolvriendinnen die al bijna twaalf jaar verkering hadden, voordat ze gingen trouwen. En er zijn er bij die, zelfs nadat ze een kind kregen, toch nog gescheiden wonen, bij hun ouders thuis. Hun kindje blijft dan voor een tijdje bij de één en dan weer bij de ander thuis. Maar waardoor zouden dergelijke vreemde relaties ontstaan? Het probleem is in de eerste plaats dat jonge mensen een langdurige studie moeten afmaken, een geschikte baan moeten vinden, moeten zorgen voor woonruimte, niet zonder auto kunnen, hun huis willen meubileren met de modernste meubelen, een andere taal willen leren (in Brazilië kan dat niet op de lagere en middelbare school), en bovendien een reis naar het buitenland willen maken, als het kan naar Europa. Vanwege de grote financiële problemen in Brazilië, is het dan ook duidelijk dat de jonge mensen, met al deze dingen op hun verlanglijstje, pas klaar zijn om te trouwen als ze over de dertig zijn.

Ik werd van alle kanten geridiculiseerd: “Je bent gek; ga eerst van het vrijgezellenleven genieten! Blijf je je hele leven lang bij dezelfde man? Hoe kan je je studie afmaken als je getrouwd bent?” Anderen zeiden: “Dat kan goed zijn voor jou, maar dat is niets voor mij. Ik wil voor geen geld een slavin van een gezin worden. Camilla, je bent nog zo jong! Je weet toch wel dat het huwelijk geen rozengeur en maneschijn is. In het begin: liefkozingen; daarna de ruzies en tenslotte: het einde! Het lijkt allemaal mooi. Je bent een prachtige bruid. Ik weet hoe het gaat; zelf ben ik al voor de tweede keer gescheiden.

Vrouwen moeten zich emanciperen. Als je man niet meehelpt met de huishoudelijke taken, buiten het werk van zijn baan, trouw dan niet, want hij buit je uit. Het huwelijk is één van de meest irrationele instellingen van de mensheid. Waarom zou je trouwen? Alleen maar om daarna alle drama’s mee te maken van een echtscheiding? Het beste is nog om te trouwen met totale scheiding van bezittingen. Al die vormen van relaties die alleen maar uit het hart voortkomen, hebben ten slotte als gevolg dat je, als vrouw, alles kwijtraakt”. Van al mijn medestudenten, die hoorden dat ik ging trouwen, kreeg ik felicitaties plus een reeks sarcastische opmerkingen. Soms voelde ik me erg verdrietig en begon eraan te twijfelen of ik wel de goede keuze had gemaakt. Met al die negatieve meningen, zou je denken dat het huwelijk het domste is waar je ooit aan begonnen bent.

Maar tijdens de momenten dat Felipe en ik bij elkaar waren, wist hij me altijd gerust te stellen. Hij maakte altijd zo’n vastberaden, rustige indruk. Dat komt, denk ik, omdat hij een man is??? Als ik met hem over dit onderwerp praatte, en hem vroeg of hij hetzelfde gevoel had, bevreemdde het me dat hij ‘ja’ zei! Maar aan de andere kant was hij onwrikbaar over onze huwelijksplannen. Op zijn werk is Felipe de jongste, en zijn collega’s zijn allemaal getrouwd. Verschillenden hebben al kinderen. Daarom hadden al de sarcastische opmerkingen van die spotters helemaal geen invloed op hem, want allemaal waren ze er blij mee om een vrouw naast zich te hebben. Ze waren zelfs gelukkig, al lagen ze hele nachten wakker vanwege een huilende baby in de wieg. En omdat Felipe zich niets aantrok van al dat gepest over zijn huwelijk, heb ik hem het oor geleend om me te laten troosten.

Ik ben nu 1 jaar getrouwd. Op het moment dat jullie dit artikel lezen, ben ik waarschijnlijk bezig om de vuile was in de machine te doen. Of met de afwas van de vieze vette vaat van het middageten. Ja, mijn leven is wel veranderd. Ik heb wel moeten leren om vaker te vergeven en om meer geduld te oefenen. Ik heb ook moeten leren omgaan met mijn man, als hij soms niet zo blij van zijn werk thuiskomt. En als ik hem waarschuw: “Doe dat niet!”, en hij doet het toch, met het gevolg dat het verkeerd afloopt, moet ik niet als maar zitten nakaarten: “Ik had je toch vooruit gewaarschuwd!” Of: “Ik wist al van te voren dat het mis zou gaan!” Ook heb ik moeten leren om me niet zo op te winden als de dingen niet precies op de afgesproken tijd gebeuren. Ik zeg het met een oprecht hart: ik ben dankbaar met alles wat ik vandaag doe. En wat betreft de dingen die ik moeilijk vind, maak ik mijn keuze op grond van de Bijbel. In 1 Johannes 4:16 staat dat Gods Wezen liefde is, en vóór de grondlegging der wereld bestond die liefde al tussen de Personen van de Drie-Eenheid. God heeft hemel en aarde geschapen, en alles wat Hij tot stand bracht, is volmaakt en mooi. Hij blies de levensadem in de mens, die Hij uit het stof geformeerd had. Hij heeft de mens geschapen om Zijn liefde kwijt te kunnen en om, door middel van Hem, de geschonken liefde weer terug te ontvangen. Want God is Liefde!